Albanië // Tirana, Vlorë, Sarandë en Berat
Sinds ons laatste bericht zijn we al flink wat ervaringen in Albanië rijker. Om te beginnen is Albanië anders dan ik had verwacht. Ik had het beeld van een wat arm land dat achter zou lopen op de rest van Europa. Hoe anders blijkt dit te zijn. Tirana is een leuk luidruchtige stad wat lelijke communistische panden afwisselt met levendige wijken met hippe barretjes. Ook de jonge Albanezen zelf lopen veel al met dure (Italiaanse) designer merken. Maar eerst terug naar onze eerste kennis making met Tirana.
Vorige week maandag kwamen we eind van de middag aan in Tirana nadat we enige tijd hadden doorgebracht aan het Meer van Ohrid (Macedonië). Die zelfde avond even de stad ingelopen om wat te eten. Wat direct opviel was dat er eigenlijk vrij weinig restaurants te vinden waren. Daar en tegen wel ontzettend veel koffiebars. Die ook ontzettend druk waren. Het leek wel of heel Tirana aan de koffie zat. Na wat zoeken een iets te hippe pizza tent gevonden en daar gegeten. Na het eten zijn Sara en Liam het zwembad op het dak van ons hotel ingedoken. Wij konden ondertussen met alle andere gasten genieten van, jawel, een bakje koffie.
Mondial Hotel in het centrum is een redelijk luxe hotel. We voelde ons af en toe wat underdressed als we door de gangen liepen. Na een wat rommelige nacht, Mirel had een flinke verkoudheid te pakken, zijn we de stad ingegaan. Allereerst richting de Piramide van Tirana. Dit bouwwerk, wat nu fors in verval is en vooral wordt gebruikt als glijbaan, is ooit gebouwd voor Enver Hoxha. Deze dictator die tot halverwege jaren 80 aan de macht was wilde hier in begraven worden. Zover is het uiteindelijk niet gekomen en inmiddels weten de beleidsbepalers van Tirana niet echt wat ze met dit lelijke bouwsel aan moeten.
Ik (Marcel) ben naar de top gerend. Eenmaal boven heb je een mooi uitzicht. Naar beneden is een ander verhaal, op je kont glijdend naar beneden. Liam kwam ongeveer tot een derde van de Piramide. Omdat de deur open stond hebben we binnen ook een kijkje genomen. Ook hier veel verval en rommel.
Na een stop bij de oude Villa van Hoxha, die niet open is voor het publiek zijn we met een taxi richting Bunk’Art gegaan. Iets buiten de stad ligt een enorm Bunkercomplex diep in een berg wat is gebouwd voor de elite van Tirana om te schuilen bij bombardementen of iets dergelijks. In het complex is een gave expositie te zien hoe het er uit zag destijds. Zo is ook het verblijf van Hoxha met alle meubels te zien. Ook is er aandacht voor de oprichting van Albanië en de diverse oorlogen uit het verleden. Een aanrader voor iedereen die wel eens een communistische bunker van binnen wil zien.
Om wat af te koelen zijn we daarna de Djati bergen in gegaan met de kabelbaan. Eenmaal boven hadden we een fantastisch uitzicht over de stad en ver daar buiten. Na een prima avondmaal met uitzicht zijn we via het centrale Skanderbegplein terug gegaan naar ons hotel.
Na het ontbijt zijn we bepakt en bezakt vertrokken in onze huur C3 naar de kustplaats Vlorë. Het rijden in Albanië is op zijn zachts gezegd bijzonder. Het parkeren van je auto midden op straat of op de snelweg is redelijk normaal. Ook verschillen de snelheden nog wel eens. De ene rijdt dik te hard en de ander alsof hij/zij geen haast heeft. Ook is oversteken op snelwegen niet heel ongewoon. Het is dus best opletten.
Eenmaal in Vlorë kwamen we aan bij ons hotel. Deze lag klem aan het strand. Onze kamer had zeezicht en dit was niet gelogen. De golven sloegen onder ons balkonnetje op de rotsen van het strand. Na een relax middagje in de golven hebben we de avond doorgebracht in het drukke kustplaatsje aan de Ionische kust.
Oorspronkelijk was het de bedoeling om vanuit Tirana naar Sarandë te rijden. Omdat dit een toch wel een flinke rit is was de stop in Vlorë ingelast. Achteraf hadden we geen spijt om dit levendige stadje te bezoeken. De volgende morgen zaten we weer in de auto naar Sarandë. De Ionische kust is een van de vele mooie gebieden die Albanië rijk is. Albanese en etnisch Griekse dorpjes liggen verspreid langs de kust en het bergland. Het meest spectaculaire deel van de rit naar het zuiden is de Llongaraja pas. Vanuit het bosrijke berggebied kijk je uit op de dieper gelegen Ionische Zee. Een spannende rit met diepe afgronden maar mooie vergezichten.
in Sarandë hadden we wederom een prettig hotel met een lekker zwembad. Om bij te komen van de rit over de Llongaraja pas hebben we gerelaxed op de rand van het zwembad. Helaas ging de verkoudheid van Mirelle over in griep waardoor zij genoodzaakt was in bed te blijven liggen.
De volgende dag ging het weer wat beter en zijn we na het ontbijt naar Butrint vertrokken. Butrint is een belangrijke archeologische plaats met monumenten uit de Griekse, Romeinse, Byzantijnse en Venetiaanse tijd. Het is genieten van de vredige sfeer, de geur van
eucalyptusbomen en het tjilpen van de vogels tussen de ruïnes. Deze ruïne site staat niet voor niks op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Sara en Liam vonden het opvallend leuk om met de kaart de diverse ruïnes op te zoeken. Een soort educatieve speurtocht.
Na een middag plons in het zwembad zijn we aan het eind van de middag ook nog gaan kijken naar Syri i Kaltër (Blauwe Oog). Hier is een zoetwaterbron ontstaan die mogelijk meer dan vijftig meter diep is en waar per seconde, onder hoge druk, 6 m³ helder mineraalwater naar boven komt. Ondanks borden waarop verboden werd te zwemmen werd er volop gesprongen in de bron die maar 13 graden is. Zelf hebben we dit maar overgeslagen.
Die avond net als alle andere Albaniërs geflaneerd over de boulevard en een lekker hapje gegeten.
Vrijdagmorgen zijn we na vertrokken richting de zogenoemde museumsteden. Eerst naar Gjirokastër om vervolgens door te karren naar Berat. Om te beginnen een tip: Google Maps is handig voor navigatie maar kent niet altijd de gesteldheid van het asfalt. En dit laatste laat nog wel eens te wensen over. Na een 40 minuten rijden in de bergen hield het asfalt op en gingen we een onverhard deel op. Dit bleek bijna 20 km met flinke afgronden. Onderweg kwamen we een tegenligger tegen die leek te zeggen dat we niet verder konden met onze auto. Eigenwijs, en omdat helemaal terug ook geen optie was, zijn we toch verder gegaan. Na zeker een half uur hobbelen kwamen we weer op een ‘normale’ weg terecht. Ook deze weg bleek niet best maar had dan nog wel asfalt. Weliswaar met gaten erin.
Na een bezoek aan Gjirokastër met zijn Bazaar, Ottomaanse huizen en enorm kasteel kwamen we rond 18 uur in Berat. We zitten in een oud Ottomaans huis in de historische wijk klem in het centrum. Door al de Ottomaanse huizen wordt Berat ook wel de stad van de duizend ramen genoemd. Omdat het zaterdagavond was, was het enorm druk op de wandelpromenade. Sara en Liam zijn in de botsauto’s geweest en hebben lange tijd van een opblaasslide gegleden. Na een hapje en drankje zijn we ons hotel ingedoken.
Vandaag zijn we door de hoger gelegen citadel gewandeld. Vandaag was de temperatuur zeker 35 graden waardoor we het erg rustig aan hebben gedaan. Aan het eind van de middag begon het te onweren waardoor het afkoelde.
Zoals al gezegd had ik een ander beeld van Albanië. Het land is verder dan ik had gedacht. Wel zijn de meeste gebouwen toe aan een kleine renovatie of een likje verf. Wat direct opviel was de grote hoeveelheid Mercedes’en die hier rondrijden van alle bouwjaren. Ik denk dat zeker 50% van de weggebruikers in dit merk auto rijdt. Ook de overdreven aantal pompstations valt op. Moderne gebouwen om de zoveel kilometers. Het leven is voor ons een stuk goedkoper. Een avond maaltijd varieert tussen de 10 tot 30 euro. Een pilsner kost zo rond de €1,10 op het terras. De hotels variëren tussen de 45 tot 80 euro per nacht met bijna altijd ontbijt inbegrepen.
Met een huurauto het land verkennen is prima te doen maar laat je vooraf wel informeren over de staat van de wegen en dan met name in het binnenland. De meeste Albanezen vinden het geen enkel probleem om mee te denken.
Morgen vertrekken we weer richting Macedonië en doen we Bitola aan. Later meer.
